از لحاظ شکل شناسی دو نوع توزیع چربی وجود دارد: ژینوئید و آندروئید. ژینوئید مخصوص خانم هاست: سلول های چربی تمایل دارند که در سطح پاها، ران ها و کفل ها جمع شوند. نوع دوم یعنی آندروئید مردانه است، و بنابر ویژگی های خاص خودش در ناحیۀ شکم متمرکز می‌شود. البته در هر دو نوع، تمام شکل های گفته شده، ممکن است. به بیان دیگر زنان بنابر ژنتیک و وراثت شان شکل کمابیش ژنوئید دارند. به همین ترتیب است که برخی زنان شکم بزرگی دارند و برخی نه.
با توقف ترشح هورمونی در هنگام یائسگی، ظاهر زنان تغییر می‌کند و اندام شان از ژینوئید به آندروئید تغییر شکل می‌دهد. به بیان دیگر، توزیع چربی ها دگرگون می‌شود، و از ران ها به سمت شکم می‌آید. به همین علت است که اگر زنان یائسه کمی چاق شوند، چاقی بیشتر در شکم شان ظاهر می‌شود و پاهای شان ظریف می‌گردد.
زنان یائسه ای که از درمان های هورمونی جایگزین بهره می‌برند، به همان شکل ژینوئدی باقی می‌ماند. اما بقیه باید حواس شان باشد زیرا شکم بزرگ یکی از عواملی است که خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش می‌دهد. حواستان باشد که دور کمرتان از 88 سانتی متر بیشتر نشود (و برای مردان از 102 سانتی متر) !
