همان طور که می دانید در مقاله قبلی در مورد نقطه نهایی تمرین عضلات در رشته بدنسازی با هم صحبت کردیم حالا در ادامه این مقاله با ما همراه شوید...
تمرین همچنین باعث افزایش قدرت بازدهی سیستم تنفسی می شود ، در طول یک ست بدن خون دیگر بخش های بدن را در نظر گرفته و به داخل عضلات تحت فشار توزیع می کند در همین زمان که مقدار جریان خون دریافتی افزایش یافته عضلات با تجمع اسید لاکتیک که بر اثر تخریب گلیکوژن برای تولید انرژی ایجاد شده روبرو هستند.
انبار شدن و تجمع این متابولیستها ( مواد متابولیزه شده ) وقتی با محدودیت جریان خون توام شود باعث می شود که احساس سوزش عضلانی در همان عضلات شود البته گاها از این حالت به عنوان پمپ عضلانی نیز یاد می شود.
به رغم اینکه این احساس سوزش برای یکسری از افراد ناخوشایند و درد اور ( علی الخصوص افراد مبتدی ) می باشد ولی به هیچ عنوان زیان بخش و مضر نمی باشد.
همان فاکتوری که باعث تولید این احساس می شود مسبب پمپ‌عضلانی نیز نیز می باشد ، همانطور که می دانید این خاصیت دوم یکی از رضایت بخش ترین نتایج برای بدنسازان بحساب می اید جدا از این مسئله دستیابی به پمپ عضلانی نمی بایست به هیچ عنوان نشانه یک پیش نیاز برای قوی تر شدن و عضلانی تر شدن تلقی شود.
تدریجا همان فاکتور های که مسبب پمپ عضلانی شده اند ، عضلات را به سمت خستگی سوق می دهند و در نهایت خستگی نهایی عضله را به بار می اورند.
خیلی از بدنسازان در این خصوص ادعا می کنند که اگر فرد در تمرین به این نقطه دست نیابد یعنی هیچ تحریک رشدی در عضلات ایجاد نکرده است ، ولی استدلال دکتر فردریک هانفیلد این است که این یک برداشت اشتباه می باشد.
او می گوید این جمله که افراد می گویند برای تحریک عضلات برای رشد می بایست انها را تا نقطه خستگی تمرین داد یک کذب مطلق می باشد ( خستگی نهایی عضله و درد عضلانی پس از ۲۴ تا ۲۸ ساعت پس از تمرین نمایان می شود ) ادامه دارد...
