منیزیم به لحاظ فراوانی آن در کل بدن رتبه چهارم را دارا می باشد. در صورتی که از لحاظ بین سلولی بعد از پتاسیم دومین عنصر به حساب می آید. بین ۶۰ تا ۶۵ درصد منیزیم موجود در بدن در استخوان ها قرار دارد.
منیزیمی که به عنوان بخشی از استخوان نباشد عمدتاً در فضا های بین سلولی عضلات قرار دارد و حدود یک درصد منیزیم نیز در مایعات خارج سلولی وجود دارد. در داخل سلول منیزیم ممکن است به شکل چسبیده به فسفولیپیدها وجود داشته باشد. منیزیم وقتی که وارد بدن می شود میزان جذب آن متأثر از مدت زمان عبور آن از دسنگاه گوارش است و این فاکتور تأثیر بسزایی در مقدار جذب آن دارد. ضمن این که میزان دریافت عناصر دیگری همچون فسفر و کلسیم نیز از طریق رژیم غذایی در خاصیت فوق تأثیر گذار است. این مینرال ها بر سر مستقر شدن در جایگاه های جذب روده ای (mucosa) با یکدیگر رقابت می کنند. منیزیم مازادی که نتواند در استخوان ها ذخیره شده و یا در بافت ها باقی بماند از طریق ادرار از بدن دفع می شود.
این مینرال در بیش از ۳۰۰ واکنش آنزیماتیک داخل بدن شرکت دارد که از جمله می توان به گلیکولیز ، سیکل کربز (kerbs)، تشکیل کراتین فسفات ، سنتزنیوکلیک اسید nucleicacid (یکی از دو اسید DNA و RNA که در تمامی سلول های یک موجود زنده وجود دارد) فعال شدن آمینواسیدها، انقباض عضلات قلب و عضلات نرم، سنتزپروتئین و از همه مهمتر برای ورزشکاران رشته های قدرتی اشاره کرد برخی از عملکردهای این میکرومینرال بسیار مهم هم به ورشکاران استقامتی و هم به ورزشکاران قدرتی ربط دارد.
برای فهم کامل تر نقش این مینرال بر روی ورزشکاران می بایست کاوش بیشتری در ارتباط با آن انجام دهیم.
ATP ( adenosine triposphate ) یا همان انرژی ، همیشه به عنوان منیزیم معرفی شده است. یعنی ATP مرکب از منیزیم اساساً موجب تعادل ATP می شود. منیزیم به فسفات ها در ATP متصل می شود و از همین جهت ترکیبی را می سازد که به انتقال فسفات ATP کمک می کند. از آنجا که یک عضله در حال فعالیت عموماً حاوی ADP ( adenosine diphosphate ) بیشتری است، اجازه دادن به ATP جهت آزادسازی گروه های فسفات برای فرد درحال اجرای فعالیت ورزشی بسیار اهمیت دارد.
